[Wie het ganse verhaal wil lezen, start best onderaan]
Dag Dirk,
Op kerstavond zat ik alleen voor de buis terwijl ik met lange tanden een veel te droge kalkoenrollade en zompige kroketten naar binnen werkte. De goedkope schuimwijn zat al snel in mijn hoofd met als gevolg dat ik om negen uur als een blok in slaap viel en veel te vroeg in de ochtend werd gewekt door de herhaling van het journaal. Tijdens het slotakkoord van de Warmste Week werd onder enthousiast gejuich alweer een recordbedrag aan giften en solidariteitsstortingen kenbaar gemaakt. Mooi om te zien dat onze samenleving toch nog warm en solidair kan zijn, zeker nu er boven onze hoofden lustig wordt gesnoeid, geschaafd en gesneden in tal van projecten, organisaties en goede doelen die net opkomen voor de zwaksten in onze maatschappij. Wat de politiek niet kan of wil, doet de bevolking des te overtuigender.
Mijn volgeladen koffer staat al drie dagen geduldig te wachten tot hij met mij naar zee kan vertrekken. Ik kijk er enorm naar uit om samen met jou naar een nieuw jaar te wandelen. Morgen neem ik de trein en laat ik mijn huisje, tuintje en kerstboompje even voor wat het is. Vooral die laatste kan – net als ik – wel wat rust gebruiken. Door de feeststress lost hij vroegtijdig zijn naalden en onder het gewicht van lichtjes, ballen en slingers buigt hij steeds dieper voorover. Nog even doorbomen vooraleer hij zich krom gewerkt en uitgemergeld kan ontdoen van glitter en glamour en in de tuin onder een deugddoende lentezon opnieuw op krachten kan komen. Tot morgen!
Liefs, Rita
Dag Rita,
Mijn slapeloosheid speelt me de laatste tijd weer parten en samen met de vele donkere winteruren werkt dit op mijn gemoed. Afgelopen nacht lag ik voor de zoveelste keer klaarwakker in bed. Het duister had de details van de kleine wereld rondom mij grotendeels uitgegomd en de overgebleven schimmen en contouren waren gehuld in een lichtblauwe gloed van de bijna volle maan. Ik stond op en staarde dromerig over het met licht vervuilde strand dat zich maar weinig leek aan te trekken van de woedende wind en de bulderende golven. Ik dacht aan vroeger en strompelde op de grens tussen nostalgie en desolatie. De laatste jaren met Jenny voelde ik me ook vaak eenzaam. Hoewel ze toen fysiek nog aanwezig was, viel haar verbinding met de realiteit steeds meer weg. De lach verdween en de glinstering in haar ogen doofde langzaam maar zeker uit. Maar we waren tenminste nog met twee. Tranen rolden aarzelend over mijn wangen alvorens zich helemaal in de diepte te storten en zich met het hete water van mijn dampende kamillethee te vermengen. Het verdriet verdronk. Ik moest dringend mijn hoofd zien leeg te maken zodat er weer wat plaats vrijkwam voor schoonheid. Ik sprong in mijn laarzen en installeerde me op de pier waar ik geduldig wachtte op de komst van een nieuwe dag. Tot heel snel!
Groetjes, Dirk
Dag Dirk,
De herfst toont zich hier van zijn meest onstuimige kant en de eerste vorst regeert zonder enige vorm van dotatie al een aantal dagen het land. ’s Ochtends vroeg speelden zich deze week telkens opnieuw dezelfde taferelen af. Fietsers versierd met fluo hesjes en flikkerende leds schoven in de bocht voor mijn huis genadeloos onderuit, voetgangers schuifelden wankelend voorbij en automobilisten krabden zich te pletter aan de met ijskristallen geglazuurde voorruit van hun ronkende rijtuigen die puffend en zuchtend hun stinkende adem de lucht in joegen. Het zijn korte en donkere dagen die doen vertragen. De collectieve hartslag komt tot rust en de mensen ondergaan gedwee het opgelegde ritme van dag en nacht. Lang leve de vertraagzaamheid!
Gisterenavond zag ik tussen een kier in de gordijnen hoe een boomlange sinterklaasfiguur onhandig zijn mijter in positie probeerde te houden terwijl hij met zijn staf naar evenwicht zocht op het spekgladde trottoir. Tot groot jolijt van de bende uitgelaten pieten die hun leedvermaak amper konden verbergen en elkaar de loef probeerden af te steken met acrobatische sprongen en gekke bekken.
Toen de weinig geloofwaardige replica van de goedheiligman plots zijn evenwicht verloor en met een harde smak kennismaakte met de zwaartekracht, verstomde het uitgelaten gelach. De dikste van de pieten toverde vanuit zijn pofbroek razendsnel zijn smartphone te voorschijn waarop hij ijsberend en wild gesticulerend begon te telefoneren. Nauwelijks tien minuten later scheurde een met blauw licht zwaaiende ziekenwagen nerveus de straat in, waarop twee fluogele hulppieten met de grootste moeite van de wereld de ondertussen baardloze sint probeerden in te laden. Zou dit volstaan als alibi voor al die kinderen die al wekenlang aan het aftellen waren en vol ongeduld zaten te wachten op hoog bezoek?
Tot hoors! Groetjes, Rita
Dag Rita,
Leuk om te horen dat je in de Kerstvakantie op bezoek komt. De logeerkamer is momenteel nog volgestapeld met allerhande prullaria en vondsten van tijdens mijn vele wandelingen op het strand, maar ik maak die met plezier voor je leeg. Ik weet zelf niet goed waarom ik die rommel blijf verzamelen, maar op elke tocht, groot of klein, maak ik er een zaak van om iets mee te nemen. Als een soort aandenken, hoewel ik van de meeste zaken al lang niet meer weet waar ze precies vandaan komen. Vaak zijn het stenen met een bijzondere vorm of textuur, kleurrijke schelpen, slakkenhuisjes met wonderlijke spiraalvormen, of door het zeewater gladgeschuurde stukken drijfhout. Maar ook verloren voorwerpen kunnen – na een weloverwogen selectie – in mijn collectie terechtkomen. Gisteren vond ik op het strand nog een oud, vergeeld transistorradiootje dat, toen ik het helemaal had uitgegraven, tot mijn grote verbazing nog bleek te werken. Na even met het stugge wieltje door de verschillende frequenties te hebben gerold, schreeuwde een overenthousiaste diepe mannenstem plots dat we ons moesten reppen om een ‘smarteevee’ aan te schaffen met een korting van maar liefst 60%. Niet omdat we die per se nodig hebben, maar gewoon omdat hij zo belachelijk goedkoop was en omdat we toch niet gek zijn. Hyperkapitalisme ten top op deze jaarlijks terugkerende zwarte dag in onze geschiedenis. Met een korte draai aan de knop legde ik de bulderstem het zwijgen op en opgejut liep ik verder terwijl uit mijn vondst van de dag beter dan ooit tevoren ‘de middenstand regeert het land’ weerklonk.
Groetjes, Dirk
Hallo Dirk,
Jouw sfeervolle beschrijving van de tocht die je met je kleinzoon ondernam, heeft me helemaal overtuigd om binnenkort eens af te zakken naar de kust. Je weet dat ik nogal honkvast ben geworden en niet gauw mijn vertrouwde omgeving verlaat, maar het wordt dringend tijd dat ik nog eens uit de schaduw van de kerktoren treed en andere oorden opzoek. De dagelijkse routine hier werkt soms enorm verstikkend en misschien brengt een andere omgeving wel wat soelaas.
Waar is de tijd dat ik met een loodzware rugzak samen met vrienden door de mistige dramatiek van de Schotse Hooglanden trok? Of liftte naar de Franse Champagnestreek om er de duizenden kraanvogels te bewonderen die in Lac du Der even verpoosden tijdens hun lange najaarstrek. Misschien wel het mooiste schouwspel dat ik ooit heb gezien. Ik vergeet nooit het beeld van de honderden elegante ballerina’s in grijze tutu’s en met kleine rode baretten die tussen de maïsstoppels hun meest wonderlijke danspasjes opvoerden. Tsjaikovski op zijn best, met als climax een spectaculaire vliegshow waarbij duizenden luchtacrobaten onder luid trompetgeschal en met een magistrale lichtshow synchroon de landing inzetten richting de glinsterende watervlakte.
Albert was niet zo’n avonturier en met een lege portemonnee en opgroeiende kinderen, vergat ik al snel hoe schoon de buitenwereld kon zijn. Als het voor jou past, kom ik tussen kerst en nieuw graag eens op bezoek. Ik loop dan toch meestal wat verloren in de eerste sneeuw.
Groetjes, Rita
Dag Rita,
Gisteren ben ik een ganse dag op zwier geweest met mijn kleinzoon, de jongsten van onzen Tuur. Hij had eindelijk wat tijd gevonden om me tussen het studeren door eens te komen opzoeken aan zee en we hebben onze tijd samen maximaal benut om bij te praten tijdens wat we allebei het liefste doen: wandelen. Met kromgebogen ruggen beukten we tegen de wind die er duidelijk plezier in schepte om woorden en flarden van zinnen uit onze conversaties te rukken en mee te voeren in de eindeloze zeelucht. Hij vertelde me voluit over zijn passie voor muziek en over de moeite die hij heeft om zijn weg te vinden in het leven dat als een sneltrein voorbijraast terwijl hij nog staat te dromen op het perron. Ik bewonder de manier waarop hij bewust bepaalde zaken en taken aan zich voorbij laat gaan en vaak een andere weg kiest. Ongeplaveid. Weg van de kudde. Op zoek naar schoonheid en geluk. Net als tijdens onze wandeling.
We liepen rond het jachtgebied van renteniers en bankiers, passeerden de hoogmoed en monoculturen van de Vlaamse betonboeren en doken uiteindelijk langs een streng bewaakte caravangenis de polders in. Het weidse landschap bracht ons rust en de extra verte deed deugd aan onze ogen. Zwijgend genoten we van de ondergaande zon die de grachten en poelen een laatste maal deed schitteren en het nakend afscheid van een heerlijke dag aankondigde. Als je eens op bezoek komt neem ik je zeker mee naar dit prachtig stukje vlakke land dat zich als een gigantisch ganzenbord uitstrekt tussen polderdorpen en kustgemeenten.
Groetjes en tot binnenkort!
Dirk
Dag Dirk,
Ik heb me ook ongelofelijk geamuseerd die avond in De Vrijheid. Ik was vergeten hoeveel deugd het kan doen om samen met vrienden plezier te maken en tussen pot en pint verhalen van vroeger op te rakelen. Het gerstenat verdubbelde de tongen waarover sappige roddels, anekdotes en vertelsels rolden. De glazen keken met lede ogen toe hoe het vloeibare monnikenwerk dat ze in zich droegen steeds sneller soldaat werd gemaakt. We kregen er maar geen genoeg van en smulden tot diep in de nacht van verleden feiten en verzinsels.
De dag erna werd ik gewekt door een zeurend geklop in mijn hoofd. Mijn mond voelde aan alsof ik een dozijn dozen zandkoekjes had gegeten en rond mijn verdwaasde ogen tekenden zich wallen af waar veel historische steden alleen maar van konden dromen. Toen ik even later met een stevig ontbijt achter de kiezen door de drukte van de dorpsbraderie wandelde, had ik het gevoel dat ik nog steeds niet helemaal nuchter was. Slalommend tussen kinderwagens, rollators en slenterende koopjesjagers wierp ik vluchtige blikken op kraampjes en etalages. Ik wist niet precies naar wat ik op zoek was en na een uurtje doelloos ronddwalen staakte ik moedeloos mijn speurtocht. De rest van de dag hing ik als een lappenpop in mijn luie zetel. Ik staarde naar de steeds terugkerende winterbeelden op tv en herbeleefde in een gelukzalige roes meermaals de onvergetelijke avond.
Groetjes, Rita
Hallo Rita,
Ondanks het kletsnatte en winderige herfstweer, heb ik enorm genoten van mijn kortverblijf in het dorp. Het was een verademing om de eindeloze aan- en afrollende golven even te kunnen ruilen voor de stilstand van het in mist gehulde platteland. De geur van verzopen en verkoolde velden verving die van de vangsten van de dag. Het gekrijs van de meeuwen verstomde en gekrakeel van kraaien en kauwen kwam in de plaats. Het gefluit en gehuil van de zeewind werd weggewuifd door de kalende kruinen van de welkomstlindes bij het erfgoed en even verderop loodsten de schilderachtige zomereiken me met voorbeeldig rijgedrag verder het dorp binnen. Mijn laarzen die zich ondertussen hebben opgewerkt tot volleerde zandlopers, sleurden ditmaal onvermoeibaar kleverige hompen klei met zich mee. Wat was het fijn om even terug op veldtocht te zijn.
Maar het hoogtepunt was toch om na al die tijd opnieuw de deur van de Vrijheid te kunnen openduwen en samen met jou en al die andere oude en minder oude bekenden urenlang bij te praten. Over vroeger en nu, over anders en beter, over alles en niets. Achter de aangedampte ruiten en bewaakt door een leger onsterfelijke sanseveria’s voelden we ons veilig. Ver verwijderd van de steeds harder draaiende wereld dansten en zongen we onze zorgen weg. Jenny zou het fantastisch gevonden hebben.
Groetjes, Dirk
Dag Dirk,
Ik ben verheugd om te lezen dat je deze week onze kanten uitkomt en met veel plezier ga ik in op jouw aanbod om samen naar het kerkhof te gaan. Hoewel ik veel waardering en begrip heb voor de traditie om in deze tijd van het jaar een teken van leven te geven aan onze overledenen, zie ik altijd een beetje op tegen die geforceerde kruistocht. Op een plaats waar anders een serene, soms oorverdovende stilte hangt, gonst het nu van het leven. Van alle kanten worden enorme potten met chrysanten in de meest uiteenlopende kleuren aangedragen en binnen de perken verspreid. De sobere vlakte wordt voor heel even omgetoverd in een gigantische bloemenzee die de ogen doet tranen. Maar de bloei van het Chrysantijnse rijk is van korte duur en even abrupt als de ommuurde vesting wordt ingenomen, daalt daarna ook de eeuwige rust terug neer. Mos en algen zien hun kans weer schoon om traag over het geboende marmer te glijden en het afgeborstelde arduin opnieuw aan te slaan. De uitgeputte potplanten en stoffelijke bloemoverschotten worden overwoekerd door enthousiaste pioniers en weer en wind doen foto’s en gravures weer voor een jaar vervagen. Wat ben ik blij dat je met me meegaat.
Tot snel, Rita
Hallo Rita,
Dankzij jouw levendige beschrijving van het gevecht tegen de herfst, waande ik me heel even terug thuis. In gedachten liep ik door de straten van ons dorp. Voortgetrokken door een uitgelaten Friedl waadde ik gelaarsd door een rode, dode bladerzee. Mijn ribfluwelen pet was tot diep over mijn oren getrokken en boven de eindeloze omslagen van mijn veel te lange wollen sjaal, krulde grootvaders pijp sierlijk uit mijn mond. Uit de gebogen Billard loste ik langzaam en ritmisch kleine dampkringetjes die geruisloos dansten en zich vermengden met de grijze miezer. Ondertussen voerden de rokende schoorstenen van de tegen elkaar leunende arbeidershuisjes langs weerskanten van de straat een wervelende lijndans op. Nog nagenietend van het schouwspel duwde ik neuriënd de zware houten deur van De Vrijheid open waarop Janine glimlachend op haar krukje kroop en met veel moeite de bestofte fles Picon vanop het bovenste schap haalde.
Volgende week ga ik even goeiedag zeggen aan Jenny. Hoewel ik niets heb met graven en al zeker niet in deze tijd van het jaar, ga ik toch eens kijken of zij al rust heeft gevonden. Misschien kunnen we samen gaan en kan jij ondertussen jouw Albert bezoeken?
Vele groeten, Dirk
Dag Dirk,
Hier bij ons is het zo mogelijk nog stiller dan anders. De straten zijn zo goed als leeg, de luiken vroeg dichtgeklapt of uitgerold en de mensen schuw en schichtig. De straatverlichting voert een lichtzinnig gevecht tegen de oprukkende duisternis en beeft bij het minste zuchtje wind. Een kleurrijk leger van herfstbladeren en takken van allerhande rang en order heeft de straten veroverd en werpt blokkades op bij rioolputjes en in portieken.
Gisteren probeerde een driekoppige strijdmacht van de groendienst gewapend met bezems, harken en ronkende rugmotoren om het losgeslagen leger opnieuw in het gareel te krijgen en naar de metalen kooien te leiden die aan de kerk stonden opgesteld. Maar geholpen door de wind wisten de afvalligen en kleurlingen zich één voor één uit de prisons te bevrijden en zich rollend en dansend opnieuw bij de rest te voegen. Na uren van strijd en tegenwind, bliezen de bladblazers uiteindelijk de aftocht. Aangemoedigd door een thermos dampende koffie en een stapel boterhammen deserteerden de groenwerkers en moegestreden trokken ze zich terug in hun houten schaftkeet.
Ik stond op uit mijn luie zetel en deed de gordijnen dicht. Het doek viel over de voorstelling en de lichten doofden. Het was tijd voor mijn middagdutje.
Tot gauw, Rita
Dag Rita,
Hoewel je overschot van gelijk hebt om met volle teugen te genieten van de kleine geneugten des levens, slaag ik er niet altijd in om daar genoegen mee te nemen. De grijze herfst wakkert meer dan ooit mijn levenshonger aan en ik heb nog steeds niet ontdekt hoe en of ik die kan stillen. Het voelt alsof duizenden onverzadigbare rupsen zich in mijn hoofd te goed doen aan de ontspruitende gedachten en ontluikende ideeën. Dromen en intenties worden één voor één kaalgevreten en zorgvuldig met hersenspinsel ingekapseld.
De enige manier om uit dit land van waas te geraken is door te stappen, waardoor ik gisteren na de zoveelste slapeloze nacht besloot om mijn stoute wandelschoenen aan te trekken. De tijd achterna, op zoek naar nieuwe lichten en zichten. Op het ritme van de golven marcheerde ik gezwind via het strand richting Zeebrugge-Dorp. Gesterkt door twee hemelse garnaalkroketten in de dokken, liep ik steeds minder gehavend afwisselend via stranden, stuifduinen, slikken en schorren tot voorbij de grens. Toen ik even later in Cadzand aankwam, was de mist volledig opgetrokken. Ik staarde over zee en in mijn hoofd ontkiemden de eerste nieuwe voornemens.
Groetjes, Dirk
Hoi Dirk,
Ik begrijp heel goed jouw keuze om nog iets langer aan zee te blijven en heb ook een bitter gevoel bij de politieke schertsvertoning die steeds meer weg heeft van een infantiel robbertje bekvechten. Terwijl de oppositie er op was gebrand om Rad van Fortuin te spelen en zo te weten te komen welke letters waarde hadden, kwam de regering af met een oude scrabbledoos waarbij heel wat letters ontbraken en enkel punten konden worden verdiend met Vlaamse woorden die kruisgewijs aan elkaar worden gehaakt. Omdat niemand het spel van de ander wilde spelen, ging de ene helft vervroegd in weekend terwijl de andere helft wanhopig de sfeer in het oktoberfeest probeerde te houden met de opvoering van een compositie waarin de meerderheidsstemmen elkaar afwisselend en op verschillende toonhoogten imiteerden. De canon galmde door het halfrond, maar vond er geen weerklank.
Misschien moeten we meer ons eigen lied zingen en minder dansen naar de steeds smaller wordende maatschappijpen. Ons concentreren op zaken die ons energie geven in plaats van er te vreten. Zoals gisteren, toen ik met mijn oude schoolkameraad Nicole net als vroeger volledig opgetut door de stad flaneerde, op zoek naar kleine gelukjes met crème au beurre of slagroom. Ik geef toe, de wereld gaan we er niet mee redden, maar we maken hem er ook niet mee kapot. En zolang ik goed ben laat ik me niet verbannen naar één of ander somber berusthuis. Tot snel.
Groetjes, Rita
Dag Rita,
Ik heb vandaag besloten om zeker nog tot na de winter aan onze Belgische kust te verblijven. Op één of andere manier heb ik het gevoel dat ik me hier, aan de rand van ons land, iets verder van de absurde binnenlandse zaken bevind en beter kan ontsnappen aan het politieke circus dat momenteel aan de gang is. Een voorspelbare show waarin een hooghartige directeur met tweekleurige sjerp de touwtjes in handen heeft. En waarin overschminkte clowns gehuld in geel-zwart geruite vesten de spotlights induiken om er met een overdreven brede glimlach een wel zeer kil en triestig verhaal te brengen, terwijl een aantal acrobaten in oranje-blauwe maillots hoog boven de toeschouwers zweven en zich in de meest onmogelijke bochten wringen om toch maar een beetje aandacht te krijgen. Maar het publiek verveelt zich en begint te morren. Waar blijft de Vlaamse leeuwentemmer die slechts met een aantal bemoedigende woorden en geruststellende bewegingen de angst en agressie uit de tent kan verjagen? Of die ene goochelaar die wel met de juiste woorden jongleert en doet glimlachen in plaats van fronsen?
Groetjes,
Dirk
Dag Dirk,
Ik moest zo hard lachen met jouw lyrische beschrijving van mijn kuiskunde dat de slok koffie die ik net had genomen langs mijn neus terug een weg naar buiten zocht. Dikke bruine druppels drongen in het fijn gekorreld papier van jouw postkaart en spoelden genadeloos de inktblauwe letters met zich mee. Wat overbleef was een subtiel patroon van witgewassen lettergravures tegen een karamelkleurige achtergrond. Precies het werk van een bladmineerder, maar op basis van de restanten van het leeggelopen gangenstelsel kon ik de oorspronkelijke tekst gelukkig zo goed als helemaal reconstrueren.
Ik hou enorm van de ingetogenheid en eenvoud van de afbeelding op de postkaart en ik kon me niet van de indruk ontdoen dat ik dit beeld ooit al eens had gezien. Pas toen ik ’s avonds in mijn zetel zat te staren naar de hallucinante beelden van de immense vuurzee die aan een razend tempo het Amazonewoud aan het verslinden was, drong het tot me door dat het niet om een déjà vu ging, maar over een beeld uit een droom die ik eerder deze week had. Jij en ik, samen op het strand van Blankenberge, ver weg van de rokerslongen van ons zieke Moeder Aarde.
Groetjes,
Rita
Dag Rita,
Het doet me veel plezier om te lezen dat je weer vol goede moed ten strijde bent getrokken tegen al wat neigt naar stof en vuil. Ik moet spontaan denken aan de ontelbare keren dat ik op mijn dagelijkse wandeling met Friedl langs je huis voorbijkwam, terwijl jij op je witte muiltjes behoedzaam met je schuurborstel een naar lavendel geurend watervalletje over de dorpel duwde. Als een meester in de waterhuishouding leidde je behendig het schuimende sop langs een netwerk van voegen tot het uiteindelijk door het rioolrooster de dieperik instortte. Op plaatsen waar het water weerstand ondervond, haalde je onder het toeziend oog van de familie glimmende tuinkabouters je aardappelmesje tevoorschijn waarmee je resoluut bladrozetten of mos een kopje kleiner maakte. In het voorbijgaan haalde ik vaak stiekem dieper adem om de artificiële geur van lavendelbloesems in me te kunnen opnemen. Heel even waande ik me dan in la douce France. Tot jij me met je roze latex handschoenen enthousiast terug naar de realiteit zwaaide.
Vandaag probeerde ik me tijdens mijn wandeling op het strand de geur van lavendel terug voor de geest te halen, maar de vele vloedmerken met aangespoeld rottend zeewier gooiden roet in het eten. Ik mis je.
Groeten,
Dirk
Hoi Dirk,
Het lijkt me niet meer dan normaal dat het verdriet nu en dan nog de overhand neemt. De dood van een geliefde zorgt nu eenmaal voor een gigantisch en alles opslorpend zwart gat, waaraan zelfs het licht niet steeds kan ontsnappen. Tranen kunnen als een vloedgolf meedogenloos alle andere gedachten en bezigheden van de kaart vegen. Maar uiteindelijk zal de tijd zich als een dun laagje olie over de ruwe golven uitspreiden en de grootste deining dempen.
Zelf ben ik ondertussen aan de beterhand, wat zich vertaalt in een onweerstaanbare neiging om te kuisen. Als een bezetene ben ik beginnen schuren en schrobben, lappen en zemen, afstoffen en opblinken. Borstel en trekker kreunen onder de werkdruk, de stofzuiger kucht en zucht en de vod bijt in het stof. Maar het is het allemaal waard, want als mijn huis straalt, dan doe ik dat ook. Fitness en mindfulness in één. En dat voor de prijs van een emmer water met een scheutje bruine zeep!
Lieve groeten,
Rita
Dag Rita,
Ik ben blij dat ik je uiteindelijk dan toch ben komen opzoeken. Beschamend hoe lang het soms duurt eer ik actie durf te ondernemen, maar op één of andere manier prent ik me zelf vaak in dat mijn aan- of afwezigheid ergens er toch niet zo toe doet.
Sinds de dood van Jenny heb ik last van uitstelgedrag, waardoor ik het mezelf steeds moeilijker maak om uiteindelijk met iemand af te spreken. Als een echte koning van de procrastinatie schuif ik alle sociale interactie op of uiteindelijk zelfs van de lange baan. Niet zo verwonderlijk als je weet dat Jenny altijd alles regelde. Bezoekjes, afspraken, feestjes en verjaardagen kregen steevast een plaatsje in haar agenda die altijd opengeslagen op de dressoir lag tussen het dagvers boeket en het gipsen Mariabeeld dat ze meermaals per dag met de grootste zorg afstofte.
Soms twijfel ik of mijn zelf toegekend verlof aan zee wel zo’n goeie zet was. Net als het aan- en afrollen van de golven, komen en gaan de tranen. Hoewel ik erg van de rust geniet, mis ik toch soms de normale gang van zaken. Misschien heeft een mens dan toch een zekere routine nodig. Een soort van eigenfrequentie die ons voortstuwt. Een levensnoodzakelijke resonantie. Om te kunnen zijn.
Groetjes, Dirk
Dag Dirk,
Je onverwachts bezoek blijft als een deugddoende gloed in mijn lijf hangen en met de glimlach kijk ik terug op de fijne dag die we samen hebben beleefd. Het was lang geleden dat ik nog zo’n leuke babbel had en ik kijk nu al uit naar onze volgende ontmoeting. Er is in de wereld geen Picon genoeg om je te bedanken voor het herstellen van het dak van mijn veranda. Indrukwekkend hoe je als een volleerd vakman in een paar uur tijd de klus klaarde en de golfplatenoorlog won. En dat terwijl ik je vanuit mijn zetel hulpeloos lag te observeren tijdens het naar binnen schrokken van de tros pitloze druiven die je voor me meebracht. Precies een rijke Romein, maar dan met een roze peignoir van Miekie Moes in de plaats van een wollen toga met purperen zoom. Elegant is anders…
Geniet van de weergekeerde rust aan zee en blijf er verblijven zolang als nodig en mogelijk. Van zodra ik wat beter ben, trek ik iets deftigs aan en kom ik op bezoek. Ondertussen hou ik me in stilte bezig met het doorspoelen van de oude wijn in nieuwe kruiken die we met de start van het nieuwe televisieseizoen traditiegetrouw krijgen voorgeschoteld.
Tot snel,
Rita
Dag Dirk,
De operatie is achter de rug en volgens de dokter is alles goed verlopen. De woekeraars zijn verdreven uit de borststreek en de eigen cellen kunnen weer opgelucht ademhalen. Ik lig terug op mijn vertrouwde kamer maar heb ondertussen een nieuwe buurman die zo mogelijk nog luider snurkt dan de vorige. Van tussen de lakens en omringd door allerhande buisjes, LED-lichtjes en schakelaars zie ik door de kier die dienst doet als venster kinderen van en naar school fietsen. Hun opgewekte stemmen waaien als een zachte zomerbries de kamer binnen, hoewel de lucht steeds grijzer wordt en aarzelende druppels de betonnen tuin versieren met een donker gespikkeld patroon. Alles lijkt wat wazig en ik heb voorlopig nog weinig besef van tijd. Al wat ik weet is dat ik morgen naar huis mag en dat de uren dus niet snel genoeg kunnen gaan.
Voor ik werd opgenomen in het ziekenhuis heb ik Larie nog begraven in de tuin. Op de radio speelde toen net het wondermooie Songbird van Fleetwood Mac. Toen ik de volgende ochtend als enige een noten- en zadenmix naar binnen zat te werken, besefte ik pas hoe hard ik hem zal missen.
Tot hoors,
Rita
Lieve Rita,
Ondanks het verdriet om de dood van mijn schuchtere schuifelaar, overheerst toch een gevoel van grote opluchting. Het nieuws over de diagnose deed me opmerkelijk veel deugd en op één of andere manier voelt het aan alsof de dood van Larie niet helemaal voor niets is geweest. Het beeld op de postkaart vond ik erg treffend. De vogels op de draden leken zich als muzieknoten op een partituur te verenigen tot een afscheidslied voor Larie. Bladmuziek voor fluiters. De laatste noten op de zang. De vlucht is uit.
Door de hitte van de afgelopen dagen vullen straten en stranden zich ondertussen weer met vogels van diverse pluimage. De trein spuwt meermaals per uur honderden mensen uit en de wegen slibben dicht met uitgelaten wagens in allerhande kleuren en vormen. De stoet komt weer op gang. De rust blaast weer de aftocht.
Groetjes,
Dirk
Dag Dirk,
Deze middag schrok ik wakker door het aanhoudend gerinkel van mijn telefoon. Nog in de waas van de slaap, waggelde ik richting het agressieve gekrijs van het gehoornde gedrocht op mijn schouw. Toen ik het gerinkel eindelijk kon doen ophouden, hoorde ik aan de andere kant van de lijn de lichtjes geïrriteerde stem van mijn dokter. Ik was meteen klaarwakker. Een overvloedige woordenregen stroomde door de telefoon en van me af. Slechts een aantal woorden druppelden uiteindelijk mijn hersenpan binnen. Goedaardig. Kleine ingreep. Routine. De regen stopte, ik haakte in en slenterde terug naar mijn zetel voor het beste middagdutje sinds heel lang. Toen ik terug wakker werd was de stilte in huis oorverdovend. Larie lag dood in zijn gouden kooi. Hij was uitgefloten.
Groetjes,
Rita
Hallo Rita,
Ik heb je kaartje al meer dan tien keer gelezen en nog steeds kan ik niet geloven wat er staat geschreven. Hoewel ik altijd heel erg uitkijk naar jouw sierlijke schrijfsels, had ik ditmaal de inkt liever andere richtingen zien uitlopen. Ik lijk maar geen vat te krijgen op de vele zwarte kronkels en heb het gevoel dat ze hun definitieve vorm nog niet hebben aangenomen. De naald in mijn hoofd blijft haperen en geraakt maar niet in een volgend spoor. De melodie stokt, net als mijn adem. Ik schreeuw het uit: ‘zet die plaat af!’.
Ik hoop van harte dat de resultaten de angst en onzekerheid kunnen wegspoelen zoals de golven vandaag zullen doen met het eindeloze spoor van voetafdrukken dat ik op het strand achterliet.
Tot snel en bon courage.
Dirk
Dag Dirk,
Sorry voor de late reactie maar ik heb een erg grillige week achter de rug. Ik moest voor een aantal controles naar het ziekenhuis en je weet dat ik een gloeiende hekel heb aan de steriele naar miserie en wasverzachter stinkende eindeloze gangen van de nieuwe gezondheidsfabriek buiten de stad. Na allerhande onderzoeken en een paar uur Libelle en Muzak kon ik eindelijk bij de dokter op audiëntie die het gesprek opende met de standaardzin ‘niets om je zorgen over te maken’. Uit zijn volgende emotieloze mededeling werd echter duidelijk dat mijn linkerborst wel erg gastvrij bleek voor woekerend weefsel. Empathie is duidelijk nooit zijn hoofdvak geweest. Mijn gedachten schoten alle kanten uit. Ongeloof, twijfel, angst, verdriet en gelatenheid wisselden elkaar in sneltempo af. Precies of ik op een rotonde toertjes bleef rijden en niet wist welke afslag ik zou nemen. Uiteindelijk draaide ik af richting hoop. Volgende week weet ik normaal gezien meer. Tot dan blijf ik erg onzeker over de ingeslagen weg. Wat ik ondertussen wel zeker weet is dat ik deze winter op bezoek kom. Tot snel.
Liefs, Rita
Dag Rita,
Na de overrompeling van de laatste weken, is het hier eindelijk weer wat rustiger geworden. De niet aflatende mensenstroom op dijk en strand is weer een kabbelend beekje geworden waar je gemakkelijker door kan waden. Maar het wordt pas helemaal rustig in de winter, als iedereen gekluisterd is aan huis en haard. Ik kijk er al weer naar uit om op die barre winterdagen de deur achter me dicht te trekken om op de desolate stranden eindeloze wandelingen te maken. Dan volg ik uren aan een stuk de grillige vloedlijn, een kilometerslang refluxspoor van al wat de zee niet kan verteren of niet langer in zich kan verdragen: plastic voorwerpen, glazen flessen, lege conservenblikjes, spooknetten, maar evengoed rugschilden van zeekatten en krabben, blaaswier en zee-eiken.
Na de veldslagen tegen weer en wind, schenk ik dan voor mezelf ne klaren in en vanuit mijn luie zetel staar ik naar de toenemende vergrijzing over zee. Maar dat is voor later, eerst nog wat doorzomeren…
Liefs,
Dirk
Hallo Dirk,
Ik was net terug van de markt, toen ik werd opgeschrikt door de brievenbus die met een klepperend geluid reclame en facturen naar binnen werkte. Bij het verplaatsen van de papierberg, wrikte jouw tot dan toe verborgen kaartje zich los en gleed als een geoefend kunstschaatser voor mijn voeten de living binnen. Van contentement liet ik de rest van de papieren vallen en als een bezetene begon ik tussen de soep en de patatten te smullen van jouw verhaal. Ik werd stil bij het lezen van de mooie woorden en de krop sla die voor me lag, voelde ik precies ook in mijn keel groeien. Ik ben blij dat je het goed stelt en welverdiende rust vindt aan de kust. Misschien kom ik binnenkort wel eens op bezoek, maar eerst ga ik terug naar de markt want ik heb zin in mosselen.
Tot in den draai!
Rita
Dag Rita,
Het is toch altijd hetzelfde met die verzekeringen: liever verzaken en verzieken dan verzekeren! Ik probeer me de laatste tijd zo weinig mogelijk op te winden over onze bureaucratische mallemolen, maar soms is het toch verdomd lastig. Van alle kanten krijg ik dan te horen: jaag je niet zo op, Dirk. Laat het los. Pluk de dag. Wel, vandaag heb ik de dag geplukt. Of beter: mosselen. Bij het ochtendgloren stond ik met mijn pyjamabroek in mijn laarzen gemoffeld en met een fluogroen speelgoed emmertje op de golfbreker voor mijn appartementje naar paarsblauwe schelpen te speuren. Behalve een aantal strandlopers – de gepluimde variant en niet die met knalroze jasjes en veel te spannende broeken – was er niets of niemand te zien. De zilte en zachte zee-adem in mijn nek en het klotsende water maakten me helemaal rustig. Mijn gedachten dwaalden af en ik voelde me – net als mijn vangst – heel even week worden.
Tot hoors en altijd welkom! Dirk
Hoi Dirk,
Fijn dat je het dak van mijn veranda wil komen herstellen. De verzekering wil niet tussenkomen zolang het onweer niet door de bevoegde minister als ramp wordt erkend. En aangezien onze regering er nog steeds eentje in lopende zaken is, zal ook mijn veranda nog voor een tijdje een zaak zijn waar regelmatig water naar binnen loopt. Dergelijke schade zit blijkbaar niet vervat in één van de ontelbare polissen die ik al heb afgesloten. Hoe groter de ramp en hoe meer wateroverlast, hoe kleiner de lettertjes die je droogweg meedelen dat je ‘in die bepaalde situatie’ nu net niet in aanmerking komt gezien de ‘specificiteit van de omstandigheden’… Politici en verzekeraars, meesters in terughoudendheid, schermend met voorwaardelijke taal en zich verbergend achter het veelbeproefde schild der onschuld…
Soit, ik zet alvast de picon klaar.
Groetjes,
Rita
Dag Rita,
Het was toch even schrikken toen ik je verhaal over het onweer las. Ik hoop dat er niet al te veel schade is en kom als ik terug ben zeker langs om het dak van jouw veranda te herstellen. Dan kan je me meteen de hagelstenen tonen die je in je vriezer hebt bewaard. Dat mag dan gerust in een glaasje van jouw overheerlijke zelfgemaakte picon. Miljaar, wat mis ik die godendrank… Hier aan de kust is er nog steeds geen druppel gevallen, maar toen ik gisterenmorgen mijn krant ging halen, waaide ik wel bijna uit mijn broek. De zee schuimbekte als een woeste hond en de golven vielen brullend tegen de dijkmuur uiteen. De meeuwen hadden alle moeite van de wereld om koers te houden en elk stukje onbedekte huid werd meedogenloos gezandstraald. Misschien is de klimaatmaat echt wel vol?
Tot gauw en geef Larie een dikke kus van me!
Dirk
Dag Dirk,
Ik heb hartelijk moeten lachen met jullie dol avontuur in Oostende. Bij mij was het helaas minder om te lachen. Het onweer van afgelopen nacht heeft hier lelijk huisgehouden en – zoals je weet – ben ik heel gevoelig als iets of iemand mijn huishouden verstoort. Door de bulderende bassen en ontelbare lichtflitsen dacht ik heel even dat ik in ‘Toemoroland’ was. Hagelstenen zo groot als pingpongballen vlogen met een hels kabaal pardoes door het dak van mijn veranda. De vloer was in een mum van tijd bezaaid met glazen oogballen die me dreigend aanstaarden en nukkig alle kanten opstoven terwijl ik tegen beter weten in met mijn trekker het water uit de living probeerde te weren. Toen ik in het heetst van de strijd zo’n pegel recht op mijn kop kreeg was ik er toch even niet goed van. Door de klap kreeg ik plots het idee om een aantal oogballen in mijn diepvries te bewaren zodat ik ze je later eens kan tonen en bewijzen hoe groot ze waren. Larie is ook serieus geschrokken van het onweer en aan zijn rechtstaande pluimen kon ik zien dat hij net als ik geen oog heeft dicht gedaan vannacht. Stel het verder goed daar!
Groetjes,
Rita
Hallo Rita,
Bedankt voor het mooie kaartje! Speciaal wel, zo’n roze sansevieria. Ze vinden toch wat uit de dag van vandaag. Gisteren ben ik met Gilbert naar Oostende geweest. We gingen eens gaan kijken naar de verdwaalpaal met het lachend kakske, maar blijkbaar hadden die Leuvense gasten ze nog niet teruggebracht. Een beetje ontgoocheld besloten we om dan maar een Orvalleke te gaan drinken. Toen we bij die immense rode verfrommelde blokken op de dijk kwamen gleed Gilbert plots uit. Hij was met zijn sandalen in een gigantische hondendrol getrapt en liet door zijn manoeuvre een bruin spoor op de rode dijktegels achter. Action Painting pur sang. Ik moest zo hard lachen dat mijn gebit er bijna uitvloog. Geen lachend kakske gezien, maar toch een leuke dag gehad.
PS: Bedankt voor de goede zorgen voor Larie.
Groeten,
Dirk
Dag Dirk,
Leuk om van je te horen! Hier in het binnenland is het ondraaglijk warm. De rolluiken zijn dicht om de hitte zo veel mogelijk buiten te houden en in het donker sleep ik me van het ene (voet)bad naar het andere. Precies een foto die in de donkere kamer wordt ontwikkeld en na onderdompeling in verschillende baden eindelijk kan gaan hangen tot hij kleur krijgt. De enige andere beweging die ik vandaag heb gehad was beperkt tot mijn hoofd dat gedwee de ventilator volgde om toch maar een beetje wind te kunnen voelen. Net of ik de Wimbledonfinale van een paar weken terug (de langste ooit trouwens!) herbeleefde. Maar dan zonder Djokovich of Federer. Er was geen bal aan.
PS: met jouw kanarie gaat alles goed. Hij pikt nog dagelijks als een pietje-precies zijn graantje mee terwijl ik ‘s morgens met veel tegenzin mijn muesli naar binnen werk.
Groetjes,
Rita
Dag Rita,
Mijn teensletsen kreunen onder mijn gewicht. Mijn speedo dreigt met scheuren bij het moeten slikken van nog meer zand. Mijn (volle) melkhuid is ondertussen fristi geworden en de kois van de buren zijn jaloers op mijn okselvijvers. Maar hé, ‘k ben met congé !
Veel groetjes uit Blankenberge,
Dirk
