‘Belgian Nature’ is een poging om onze ‘natuurlijke ingesteldheid‘ tegenover natuur en de soms surrealistische gevolgen daarvan te verbeelden. Maar laat het vooral ook een ode zijn aan de dappere overlevers in onze gebetonneerde omgeving waar natuur – of beter: het ontbreken van natuur – niet meer wordt opgemerkt of als al te evident wordt beschouwd.
Het is triestig gesteld met de natuur in België. Afgezien van onze postzegelreservaatjes, bosrelicten, heidesnippers, schrale graslandjes en andere ‘natuurlijke’ uithoekjes, moeten we het doen met (al dan niet gekapte) autosnelwegbermen, braakliggende terreinen, restgronden, voetbalvelden, gekandelaarde laanbomen, of – in het slechtste geval – zelfs de enkele korstmossen en onkruiden die in een allesverslindende betonwoestijn dapper volhouden.
Wallonië kan nog een beetje teren op haar bosrijke Ardennen en Hoge Venen, maar in Vlaanderen is het zakdoeknatuur troef. Toegegeven, veel plaats is er niet in ons kleine Belgenland en de vele mensen die hier leven moeten in die kleine ruimte allemaal kunnen wonen, werken, ontspannen en liefst zonder al te veel last (of inkijk) van ‘de andere’. Hoewel we niets liever doen dan massaal aanschuiven richting kust om er als haringen in een ton te gaan bakken in de zon. En ook in de digitale wereld hebben we duidelijk minder problemen met (schendingen van) onze privacy of inkijk in onze persoonlijke (zij het vaak serieus opgesmukte) leefwereld.
Zelfs in onze eigen tuinen slagen we er niet in om de natuur (en dus onze leefomgeving en –kwaliteit) een duwtje in de rug te geven. Siergrassen, buxusballen en muren van paplaurier zijn (voor de natuur) even waardevol als de plastieken tuinstoelen van waaruit we zicht hebben op de nepreiger bij de gebetonneerde Koivijver of de platgespoten moestuin met eigen gekweekte ‘gezonde’ groenten. Ontmossers, slakkenkorrels en wit geschrobde javelterrassen zorgen voor een steriele omgeving waar enkel de tuinslang weet stand te houden.
Hoewel….hier en daar zien we ze nog eens vliegen. De vogels die het aandurven om in de buurt van de mens te nestelen. Of de bijtjes die dankbaar gebruik maken van de boorgaten in de gevel die konden ontkomen aan een silicone implantaat. Soms wordt onze nieuwsgierigheid nog eens geprikkeld door een egel of horen we een heggemus in plaats van de beter gekende Proximus. En als het echt goed gaat krijgen we nog eens vlinders in de buik van een voorbijvliegende dagpauwoog of kikkeren we op van het gekwaak uit de vijver van de buurman.
